BLOG: Mijn dochter Arohi Himani Chotkoe is geboren!

Het mooiste van het mooiste is mij overkomen! Van al mijn dromen die werkelijkheid zijn geworden, is dit ongetwijfeld de allermooiste! Mijn dochter Arohi (muziektoon) Himani (godin, zo wit als de sneeuw van de Himalayas) Chotkoe is op 12 januari geboren in de nacht! Ze is ZO bijzonder, mooi, lief, prachtig, schattig, onschuldig, leuk en verslavend. Ik kan me nu al geen leven meer zonder haar voorstellen. Ze is nu pas één weekje oud. Het bizarre is, na de bevalling kom je thuis en het leven gaat gewoon verder. Alleen het verschil is: ineens ben je een gezinnetje. Ineens is je leven compleet veranderd! Een kindje brengt ontzettend veel moois met zich mee, maar ook een hoop verantwoordelijkheid. Maar dan ook echt een hoop. Zeg maar toedeloe nachtrust. Hahaha. Even serieus, de eerste week hebben mijn man er ik niet langer dan 2 uurtjes achter elkaar kunnen slapen. Gelukkig hebben we geen huilbaby. Maar als ze honger heeft laat ze wel even een kreetje horen. Als je haar in haar wiegje legt ook soms, ze word liever vastgehouden door ons. Je moet heel de tijd alert blijven met zo een kleintje in huis. Vooral de eerste paar nachten, dan kijk je bij elk geluidje op. Zelfs als je niks hoort blijf je maar checken of je kindje wel goed ligt en dat ze goed ademt en niet met haar hoofdje onder de dekens ligt. Je checkt of haar temperatuur wel in orde is. Heeft ze het nou warm of koud? Klopt haar kleurtje nog wel? Het is echt maf hoe bezorgd je soms uit het niets wordt. Nu begrijp ik echt waarom mijn moeder zich altijd zoveel zorgen maakt om mij of mijn broer en zus, tot op de dag van vandaag nog. Wat ik echt NIET begrijp is dat sommige ouders geen omkijken hebben naar hun kind of kinderen.

Ik ga niet liegen. De bevalling was echt zwaar! Het is het pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt. De verhalen kloppen echt, een bevalling is echt serieus SUPER heftig. Dat een vrouw zo veel pijn aan kan! Mocht je zwanger zijn of zwanger willen worden, dan wil ik je niet afschrikken. Elke bevalling is anders. Bij sommige mensen duurt het niet lang en is het helemaal niet zo heftig. Het schijnt vooral mee te vallen als je al een kindje op de wereld gezet hebt. Toch is het ook echt waar wat ze zeggen, heel cliché.. maar als je eenmaal je kindje in je armen hebt, dan voel je alleen maar geluk en blijdschap. Je vergeet alle pijn. Het goede gevoel overtreft het pijnlijke. Bij mij waren vooral de onsluitingsweeën echt dodelijk.

Mijn vliezen braken op 11 januari om 6 uur in de ochtend, 2 weken eerder dan mijn de uitgerekende datum. Ik herkende het gevoel meteen en ik zat meteen rechtop in mijn bed, ik zei ‘mijn water is gebroken…!’ en ik keek mijn man Aniel met grote ogen aan. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik was gelijk enthousiast en ook geschrokken. ‘EINDELIJK’ dacht ik. ‘Nu gaat het dus echt beginnen!’ Vanaf 37 weken mag je al bevallen. Ik was 38 weken, ik kon ook echt niet wachten meer. Ik had ook al het gevoel dat ze iets eerder zou komen. Gelukkig had ik in mijn kraampakket een matrasbeschermer gekregen via de verzekering. We hadden namelijk net goed geïnvesteerd in een nieuwe matras. Het is een hoop vruchtwater wat er uit kwam en dat ging ook de hele dag door, je baby’tje maakt het namelijk ook aan in je buik. Mijn man belde de verloskundige terwijl ik onder de douche sprong. Er ging van alles in mijn hoofd. De vluchttassen waren al ingepakt voor dit moment. Toch zijn er nog dingen die je extra wilt meenemen op het laatste moment. We zouden in het ziekenhuis bevallen en daarna nog een paar dagen in het geboortehotel Maasstad van Rotterdam verblijven. Gek, het voelde als een klein uitje, een mini-vakantietje. We verheugden ons er al een tijdje op. De verloskundige vertelde ons telefonisch dat we nog even moesten wachten op de weeën. Bij de meeste vrouwen beginnen de weeën eerst en dan breken de vliezen meestal. Bij ongeveer 10% van de vrouwen is het andersom. De verloskundige zei dat het wel 24 uur kon duren voor de weeën zouden komen, zo niet dan zouden ze het moeten opwekken. Je kindje mag niet te lang zonder het beschermende vruchtwater zitten en er kunnen infecties ontstaan. Toen ik dat hoorde dacht ik, ooh. Het kan dus nog wel even duren. Misschien ga ik het dus pas morgen ochtend voelen. Ik kon nog kalm blijven en ik zei tegen mijn man dat hij kon gaan werken en dat ik hem zou bellen of appen als ik de weeën zou voelen. Hij wilde in de eerste instantie niet gaan en ook onze ouders zeiden dat hij maar beter in de buurt kon blijven. Gelukkig werkt hij niet ver van huis dus hij is toch gegaan. Ik installeerde me zelf op de bank nadat ik van alles klaar had gezet om mee te nemen en nadat ik me toch even had opgemaakt haha. Ik bekeek een paar filmpjes op YouTube over het opvangen van weeën. Ik weet van mezelf dat ik een hele hoge pijngrens heb en dat ik geregeld mediteer. ‘Als er iemand is die zo een bevalling aan kan, dan ben ik het wel.’ Zo dacht ik er over.. Ook heb ik de gehele zwangerschap gedaan wat ik wilde en ik heb nauwelijks stilgezeten. Ik ben getrouwd, ben nog in de achtbaan geweest (in het begin van de zwangerschap dan), ik ben gaan touren met mijn band in Suriname (toen ik 5 maanden was), ik heb nog een videoclip opgenomen, ik heb nog fotoshoots gedaan, ik heb flink gedanst, ik heb op hakken gelopen, ik heb zelfs nog een paar keer gerent voor de bus! Haha. Ik dacht, ‘het kindje voelt wat ik voel, dus ik kan liever mezelf zijn en lekker genieten toch?’ Er word vaak gezegd dat als je fit bent tijdens je zwangerschap, dat je bevalling ook zal meevallen. NOU, als dit meeviel, dat wil ik het niet meemaken als het niet meevalt haha.

Rond half 11 begon ik ineens wat pijntjes te voelen. Het was nog niet heftig, maar het kwam wel met regelmaat terug. Ik had mijn ouders, schoonouders en de zussen en broers van mijn man en mij al ingelicht. Ook die waren helemaal nerveus. Ik had contact met mijn zus via de app en vroeg of dit al weeën waren wat ik voelde. ‘JA’ zei ze! ‘Schrijf op hoe lang de pijn duurt en na hoe lang het terug komt.’ Dat deed ik. Rond 12 uur kwam het steeds sneller en de pijn werd ook iets heftiger. Ik lichtte mijn man in en die kwam meteen naar huis. We spraken de verloskundige aan de telefoon en die liet weten dat ze rond half 3 even een kijkje zou komen nemen. Spannend! Zoals afgesproken was ze er om half 3. Ik had 2 cm ontsluiting. Bij 10 mag je de bevalling doen. Ze berekende dat het ongeveer een uurtje per centimeter zou duren bij mij. Dus als het goed was zou ik pas om half 11 in de avond volledige ontsluiting hebben. Na een tijdje werd de pijn echt heftig dat ik echt op mijn ademhaling moest letten en moest proberen kalm te blijven. Ik probeerde van alles. Rustig te blijven, veel te bewegen, dansjes te doen, tegen de muur te duwen, te douchen.. maar de pijn bleef toenemen. Ik voelde dat het allemaal sneller zou gaan dan de verloskundige dacht. Als je al te ver bent met de ontsluiting moet bevallen waar je bent en mag je niet zomaar vervoerd worden meer. Daar was ik best wel bang voor, ik wilde gewoon keurig in het ziekenhuis bevallen waar je alle controle en materialen hebt die nodig zijn. Mijn zus zei dat we konden vragen of we al eerder naar het ziekenhuis mochten, want als de pijn echt zou verergeren (en dat voorspelde ze al) dan zou het echt alles behalve fijn zijn om naar het ziekenhuis te rijden. Rond 5 uur kwam er weer een verloskundige en die voelde dat ik 3 cm ontsluiting had. Ze vertelde ons over de mogelijkheden om verdooft te worden. De ruggenprik werd het meest aangeraden en zou de scherpe kanten van de pijn wegnemen, maar er zou heel wat tijd overheen kunnen gaan voor je deze zou kunnen krijgen. Er moet namelijk eerst een hartfilmpje van mij en de baby gemaakt worden, er moet een infuus aangebracht worden, er moet besproken worden met een arts of het wel kan en mag en het is maar de vraag of de arts wel aanwezig is in het ziekenhuis dan. Als je op 7 cm zit dan mag je niet eens meer een ruggenprik. Daar schrok ik wel van. Net nadat de verloskundige weg was werd de pijn echt ontzettend intens. Ik ging nog even douchen, maar het was echt erg pijnlijk allemaal. We hadden aan haar gevraagd of we eerder naar het ziekenhuis mochten. We hadden afgesproken dat we haar daar rond 7 uur zouden ontmoeten. Maar op dat moment werd de pijn zo extreem dat ik tegen mijn man zei, kom we gaan nu. Het was half 6. We pakten onze spullen en we reden naar het ziekenhuis. ZO PIJNLIJK! Eenmaal daar aangekomen gaf ik meteen aan dat ik voor de ruggenprik wilde gaan. Nu konden ze er meteen werk van maken en dan zou het allemaal niet te laat zijn, hopelijk! Vanaf dat moment werd het bijna hells! Wat eeeeeen pijnnnnn!! Het kwam steeds sneller. Ik zat trouwens al op 6 cm ineens! Gelukkig dat mijn gevoel zei dat we moesten vertrekken en gelukkig gaf me zus het mee als tip! Ik heb zeker nog twee uren extreem pijn gehad. Op een gegeven moment komen de weeën steeds sneller. Eerst om de 5 min, dan weer om de 4, dan 3.. Steeds sneller. Een wee is nooit langer dan een minuut, maar houd wel bijna volledig een minuut aan.

Weer probeerde ik van alles. Kalm blijven, me afzetten tegen de pijn, bewegen, allerlei verschillende posities aannemen, maar het hielp allemaal weinig. ‘Schiet op met die ruggenprik!!’, dat is het enige wat er volgens mij door me heen ging. Mijn man vond het helemaal moeilijk om me zo te zien. Hij was de enige die bij de bevalling was naast de verloskundige en verplegers. Ik had echt geen behoefte aan meer mensen om me heen. Ze willen allemaal helpen, maar ze kunnen eigenlijk niks doen en de hormonen slaan echt op hol tijdens een bevalling. Je zou het liefst willen schelden en vloeken en huilen. Gelukkig kon ik me inhouden. Aniel praat gelukkig niet heel veel en hield zich een beetje op afstand zoals ik ook wilde. Hij keek toe en vertelde me dat het moeilijk was om me zo te zien. Ik trilde helemaal door de pijn en hij voelde zich echt machteloos, dat kon ik me ook goed voorstellen. Hoe lang zou dit nog duren? Ik wilde zo graag me kindje in me armen hebben en alles achter de rug hebben. Ik irriteerde me echt dood aan sommige verplegers. Ze zien je in zoveel pijn en komen dan vrolijk je hand schudden en zich voorstellen en ze stellen heel de tijd de zelfde vragen en zeggen allemaal dezelfde cliché dingen. Op dat moment denk je echt ‘rot op! Mond houden, doe gewoon je ding en ga weg.’ Na het hartfilmpje en alle poespas mocht ik ein-de-lijk de ruggenprik. En dan is het eindeloos lang wachten op de arts. Je wordt vervoerd naar een andere afdeling. Er lijkt echt geen eind aan te komen. Bij elke wee denk je, ‘oo God. Dit MOET de laatste zijn, alsjeblieft!! Straks krijg ik eindelijk een beetje verlossing.’ Maar het duurde echt lang en rond half 8 had ik eindelijk de prik, NET op het nippertje! Ik was op 7 cm en ik voelde de persweeën al, die waren echt het pijnlijkste. Het leek wel een scene uit “The Exorcist” haha, echt een uitdrijving. Ik voelde de hele tijd warmte en kou door elkaar heen, heel vreemd. Langzaamaan voelde ik de pijn verminderen. Na zoveel uren was het echt een opluchting, ik kon weer eventjes bijkomen. Ik kon weer even normaal ademen. Niet alle pijn verdwijnt, maar de scherpe kanten ervan wel. De ruggenprik is echt een aanrader. Ik voelde er trouwens niks van toen die ingebracht werd. Op het moment van die meest extreme weeën kon iemand gewoon mijn arm of been breken en ik zou het niet voelen, ZO erg overheerste die pijn van de weeën.

Half 8 had ik mijn ruggenprik en kort daarna had ik volledige ontsluiting. Eigenlijk zou ik dus mogen persen, maar het kindje moest nog ietsjes naar beneden dalen. We moesten nog even wachten. Na een paar uren lag het kindje goed, alleen ik voelde de weeën niet echt meer, ik was goed verdoofd! ‘We gaan de weeën opwekken, je moet de pijn goed voelen om te kunnen persen. De pijn is gunstig..’ werd er doodleuk gezegd. ‘OMG’ dacht ik. Maar ok, prima. ‘Ik wil nu echt me kindje!’ dacht ik. Het was 11 januari (11/1) en ik hoopte echt dat me kindje om 11 uur, of nog mooier om 1 over 11 of 11 over 11 geboren zou worden haha. Ik keek steeds op de klok en zag hoe de wijzer 11 uur passeerde. Helaas, maar maakt niet uit, het zou niet lang meer duren want ik voelde de pijn weer flink opkomen. Onze familie zat in de wachtkamer te wachten, de hele dag al. Om half 1 kwam het verlossende woord, we gaan de bevalling doen!!! ‘Wow, het is zo ver.’ Ik voelde kippenvel over me hele lijf en ik voelde een hoop kracht ineens, ik was er helemaal klaar voor. ‘Ik ga dit gewoon doen! Ik heb straks mijn wondertje vast, ik ga haar straks eindelijk zien.’ Voordat ik mocht beginnen keek ik mijn man aan en ik zei ‘Oké dan, Super Saiyan modus! nu..’ Hahah, de Dragonball Z fans onder ons zullen wel snappen wat ik daarmee bedoel. Ik moest gaan persen op de maat van de weeën. Als ik die voelde opkomen moest ik flink inademen en persen. ‘Doe alsof je moet poepen’ riep de verloskundige. Ik dacht ‘whut???’ hahaha, ik gebruikte al mijn kracht en na een paar keer persen kreeg ik een zuurstofmaskertje en ineens zag ik haar! Dat moment ging zo snel!! ALLE pijn, maar dan ook echt alle pijn verdween toen ik haar zag. Ik was echt in shock, zo onwerkelijk. Ik trok mijn maskertje af en keek mijn man vol ongeloof aan en die zag ik ook helemaal sprakeloos kijken. We hoorden haar eventjes huilen, ik kreeg haar in mijn armen en ze keek me aan. Ze lachte zelfs een beetje. Dit was echt de meest bijzondere ervaring in mijn leven. Ik zag Aniels ogen helemaal glinsteren. Hij aaide haar een paar keer, knipte de navelstreng door en genoot samen met mij van dit onwerkelijke moment. We waren nu echt papa en mama, we waren nu echt een gezinnetje. Ik kon niet wachten haar te showen aan onze familie die al zo lang aan het wachten was. Mijn man stuurde een bericht in onze familie groeps-app. ‘Arohi Himani Chotkoe is geboren!’

Het voelt zo heerlijk (alsof ik weer allemaal vlinders in mijn buik heb) om Aniel te zien genieten van ons dochtertje. Het maakt je band met je partner echt hechter. Hij zingt de hele tijd liedjes voor Arohi en ze luistert echt aandachtig als ze zijn stem hoort. Hij had een weekje vrij genomen van werk, maar moest deze week vanaf maandag helaas weer fulltime beginnen met werken. Super knap hoe hij dat volhoud met zo weinig slaap. Gelukkig laat hij niet alles aan mij over en verschoont haar ook en staat ook op midden in de nacht als ze wakker word om haar weer in slaap te sussen of te voeden. Dit bewijst allemaal nogmaals dat hij echt de liefde van mijn leven is. Het is echt een papa nu en doet alles voor ons! ❤

Papa helemaal in de wolken.

Wat er daarna gebeurde is nog een hele hoop!! Het is echt een hele hoop wat een vrouw daarna nog meemaakt waar bijna niemand op voorbereid is of waar bijna nooit over gesproken word. Bekijk hieronder alvast een fotocollectie sneak peek. In de volgende blog zal ik je vertellen over de periode na de bevalling. Bedankt voor het lezen en bedankt voor alle felicitaties. Arohi heeft op haar eerste foto meer dan 3000 likes ontvangen op Facebook alleen al en op de 2e al bijna 3000. Echt bizar haha. Mijn man en ik zijn overspoeld met berichten op Facebook, Instagram en via Whatsapp. Ik heb nog nergens op gereageerd. De meeste vroegen allemaal of het goed ging en hoe de bevalling was gegaan en ook wanneer ze langs konden komen. Ook kregen we te horen dat ze echt veel op mij lijkt, haha geweldig! Het gaat allemaal super goed met ons en met de kleine. Ze groeit goed en is helemaal geen moeilijk kindje. We genieten echt van haar en leven nog een beetje in een roes. Ik heb maar besloten om uitgebreid te bloggen over mijn bevalling, want om iedereen het nou elke keer zo uit te gaan leggen is niet te doen. Voorlopig hebben we al heel wat kraamvisite ontvangen, ook in het geboortehotel. Nu zijn we thuis en je moet als gezinnetje nog even goed in het ritme komen. Ik heb nadat ik een paar dagen kraamhulp heb ontvangen het meeste zelf weer opgepakt nu. De was doen, koken, afwassen, schoonmaken en natuurlijk het belangrijkste; het kindje voeden, verschonen, entertainen, laten slapen, wassen en meer. Ik begin steeds meer de oude te worden nu, ook heelt mijn lichaam goed. Het is alleen echt even wennen om alles te doen met zo weinig slaap. In de eerste periode is het belangrijk om nog niet te veel mensen om je heen te hebben. Of ja, daar had ik dan geen behoefte aan. Me hormonen zijn nog steeds helemaal to the max en ik kan soms erg bot en fel reageren als mensen proberen les te geven met opvoeden. Het is allemaal goed bedoeld, maar als je je eigen kindje meemaakt vanaf de geboorte en alle controles en haar eet en slaapgedrag nauwkeurig bijhoud, dan weet jij wat het beste is voor hem of haar. Dus een advies is: neem de adviezen ook aan, maar beslis uiteindelijk zelf wat je gaat doen. Iedereen om je heen wilt je helpen en tips geven, maar het belangrijkste is om wat rust te hebben en om te proberen om zelf een ritme te vinden die bij jouw en je kindje past. Pas als je dat onder de knie hebt en daar aan went, dan moet je denken aan kraamvisite. Vandaar dat ik ook nog niemand heb uitgenodigd, op onze dichtstbijzijnde familie en beste vrienden/vriendinnen na dan.

Bedankt voor het lezen! Laat me weten in een comment wat je van me blog vond. Geniet van de foto’s! x

Liefs, trotse mommy Sadhana.

 Oh ja, ik heb blauw-paars haar 😀 Haha. *Happy!